Deze blog gaat over écht klein durven zijn
Deze blog is nogal persoonlijk van aard. Het gaat over klein, machteloos en bang durven zijn en hoe dat zo’n beetje mijn allergrootste angst was die ik onder ogen mocht zien. Lees je mee?
Mag ik een week bij je logeren, vroeg ze net na mn ongeluk. Note: eind april was ik betrokken bij een heftig ongeluk, dat doodsangsten bij me opriep.
Ik wilde nee zeggen, dat ken ik al te goed;
Ik dacht; ik lig alleen maar. Mijn lijf doet zoveel pijn. Ik voel me heel verdrietig en alles kost heel veel moeite. Ik heb niet echt iets te zien geven. Voel me zwaar, moeilijk en kut.
Delen van mezelf die ik het liefst verstopte.
Iets in mij vond het gevoel niet alleen hierin te zijn heel fijn. Om voor me te laten zorgen. Om mezelf juist hierin te laten zien. Om me te openen.
Dus zei ik ja.
Ze trof me op een goed moment; na de eerste EMDR sessie en ik in een pijnlijke herbeleving zat.
Ze was er gewoon. Ze bleef. Ze kookte. Masseerde mn voeten. Mn lijf. Ze luisterde. Hield me vast. Zette thee. Deed boodschappen.
Ze schreef later een kaart met 'dankjewel dat ik alles van je mag zien ~ dat je niet bang bent van je kracht en je rauwe rouw'.
Samen, zeiden mn familie en vrienden.
We doen dit samen.
En ik geloof dat ik voor het eerst voelde hoe fijn dat eigenlijk is om mensen en hulp echt toe te laten (vinden Scorpio's en ook niet Scorpio's lastig;). Om niet groot, sterk en gezellig te willen en hoeven zijn.
En dat mijn vrienden en familie voor me willen zorgen, bij me willen zijn, ook als ik klein, moeilijk, pijn, zwaar, kwetsbaar ben.
En dat ik dat nu echt kan toelaten.
Samen
Deze ervaring gaf mij de belangrijkheid weer van samen. En hoe moeilijk dat voor zovelen van ons is. Het legde twee van mijn grote overtuigingen bloot: 1. Ik doe het wel alleen en 2. Als ik klein, kwetsbaar, hulpeloos ben, dan word ik afgewezen, dus verstop ik die delen van mezelf en doe ik het wel alleen. Who’s to blame. Ik zie het in de groepen (vrouwen) met wie ik mag werken, in de 1.1 sessies die ik mag faciliteren, in mijn persoonlijke relaties.
Het heeft de basis van mijn werk en leven nóg meer verdiept en vormgegeven.
Ik heb het afgelopen half jaar tijdens mijn Welcome All in traject, de belangrijkheid hierin gevoelt. Een plek waar jij als moeder, vrouw, coach, ondernemer ‘'gewoon’' klein en groots mag zijn (ik denk dat die twee onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn). ‘'Gewoon’' mag zijn met wat er écht is. Waar jij ‘'gewoon’' jezelf weer kan voelen. Waar je - in contact met anderen - jezelf kan leren kennen.
Wat ik het vaakst zie en hoor? Het gaat vaak niet over nog meer leren, dat kunnen de meesten van mijn klanten en ikzelf al heel goed;) . Het gaat er eigenlijk om dat je je veilig gaat leren voelen en waar kan je dat leren op een plek waar iedereen dat verlangen (openlijk) heeft. Een plek waar je ‘'gewoon’' meer van jezelf kan zijn. Waar we, voorbij alle rollen die we denken te moeten spelen, onszelf en elkaar ontmoeten. Waar we leren hoe fijn het is om het samen te doen.
Werken met mij raakt vooral de diepere laag, we praten weinig en voelen en bewegen meer (ik werk vooral lichaamsgericht)
Thema’s als:
wat zet ik tussen mij en de ander in?
welke rol neem ik aan in contact met een ander, in een groep (vrouwen)?
in hoeverre durf ik me echt te openen?
wat heb ik ervoor nodig om me veilig te voelen en waar durf en doe ik dat nog niet?
durf ik écht in mijn lijf te landen, bij mezelf te zijn?
(hoe) kan ik echt ontvangen, ontspannen, vertrouwen, me laten dragen?
Het is mijn werk om een plek te bieden waar je meer van jezelf kan zijn en het is mijn intentie om je daarin te ontvangen en dragen.
Tijdens mijn jaarprogramma voor vrouwen (we starten op 22/11/2023) , verdiepen we de relatie met onszelf in relatie tot ons werk, anderen en het leven. Het programma zal een nieuw fundament geven voor de rest van jouw leven. Eentje waarin veiligheid, rust en vertrouwen veel meer de basis vormen.
Tof als je me iets laat weten
Liefs,
Renske
