Voor alles is er een tijd en een plaats - - take your time

Vannacht werd ik wakker, of misschien was het vanmorgen in de staat tussen slapen en wakker zijn, dat ik werd herinnert aan het beeld en verhaal van de rups die een vlinder werd. En vooral het laatste stukje stond me bij. De mensen om de rups heen vonden dat het nogal lang duurde. Ze wilde hem ‘helpen’. En er was iemand die de cocon openknipte, in de veronderstelling dat ie de rups zou helpen een vlinder te worden. Wat bleek? De vlinder ging dood. Waarom? Het was te vroeg. Hij kon niet overleven. Soms, of misschien nog wel vaker, zijn we zelf degene die de cocon openknippen, vinden we dat het klaar is of zou moeten zijn. We stoppen voortijdig, waardoor de verlangde groei en integratie uitblijft en alles (toch weer) hetzelfde voelt (>> balen van jezelf >> zelfafwijzing >> frustratie >> zo gaat de cirkel vaak.. weet je hoe die van jou gaat?)

Voor alles is er een plaats en tijd.

—Het is dapper om een rups (ik zie die metafoor als klein, nederig, onderzoekend, nieuwsgierig, iets dat koestering en aandacht, bescherming en veiligheid nodig heeft -- ) te mogen zijn, in een wereld die ons aanmoedigd om (zo vaak als het kan) een vlinder te (moeten) zijn.

—Het is ook dapper om als vlinder naar buiten te treden, in een wereld die ons aanmoedigt om een rups te blijven.

—Het is nog dapperder (is dit een woord) om daarin je eigen tijd te nemen, om jezelf te eren en kennen, om de muren in je eigen hart te onderzoeken. Om je eigen antwoorden te vinden. Om je overtuigingen te bevragen. Om kritisch en liefdevol naar jezelf en je eigen handelen en gedachten te willen kijken. Om je lijf te gaan bewonen. Om andere keuzes te leren maken. Om niet sneller te willen gaan dan waar je eigenlijk bent en om jezelf niet te isoleren en verlammen vanuit angst.

—Een vraag die ik mezelf heel heel regelmatig heb gesteld en herhaal is: Vanwaar de haast? (nou, rens, die haast kwam al-tijd vanuit tekort en wantrouwen; met als de onderliggende boodschap; als je nu niet… dan.. faal je/hoor je er niet bij/loop je achter = niet goed genoeg).

—Het is dapper om; als je gewend bent luid te zijn, van jezelf te laten horen, je mening klaar te hebben, met het oog op de buitenwereld of anderen gericht, om de stilte te betreden.

—Het is dapper om; als je gewend bent stil te zijn en je klein te maken, je woorden in te slikken, uit je lijf te zijn, om woorden ruimte te geven en bewegingen in je lijf te voelen.

—Het is dapper om; als je gewend bent op anderen te leunen, zulke perioden te gebruiken om meer contact te maken met je eigen wijsheid en je zelfstandigheid, je autonomie of misschien wel je volwassen zelf.

—En het is dapper om, als je neiging hebt om het zelluf te doen lieve mensen op te zoeken. Mensen die goed zijn voor je zenuwstelsel. Die herken je aan de kalmte, aan een gevoel van uitademhalen, alsof je helemaal jezelf kan zijn en word uitgenodigd om méér van jezelf te zijn, in plaats van minder of wat comfortabel is voor hen.

—Het is sowieso dapper om regelmatig dingen te doen, waarvan je ooit hebt besloten ze niet meer te doen, waarschijnlijk uit bescherming/angst voor pijn of afwijzing.

Ik schrijf dit vooral voor mezelf. Een ode en een herinnering. Omdat ik hiervoor kom opdagen en omdat dit veel van me heeft gevraagd en met tijden nog steeds kan doen -- vooral de overtuigingen die de wereld en mijn omgeving heeft doen geloven en geleerd over bepaalde dingen en wat eigenlijk mijn waarheid daarin is en of die nog wel klopt en dan toch trouw te zijn en blijven aan die van mezelf.

Ik schrijf dit voor klanten, die mij meenemen in en op een stukje van hun reis en waar ik onderdeel van hun binnenwereld mag zijn - - ik vind het een voorrecht dat jullie me vertrouwen en door jullie leer ik elke dag hoe veel hetzelfde we zijn en hoe belangrijk het is om elkaar te blijven herinneren aan dat wat we wél in ons eigen leven en in de wereld willen zien.

Ik schrijf dit voor jou, omdat ik en veel van mijn klanten en mensen die ik spreek het zo fijn had gevonden als iemand me heel regelmatig zou herinneren, gerustgestellen en voorgegaan: dat het moedig is om tijd te nemen, dat dingen die de moeite waard zijn, moeite kosten en dat je altijd op de juiste plaats bent én hoe je kan en mag leren genieten in alle fasen van dit leven – ongeacht je verhaal, je achtergrond, wat je hebt meegemaakt, of je een rups of een vlinder bent en alles daartussenin.

En misschien nog wel het aller belangrijkst: dat we sterker zijn dan we ooit hebben geloofd en meer wijsheid bevatten dan waar we ooit in zijn aangemoedigd!

We kunnen onszelf niet door verandering heen ploeteren en onze eigen grootste tegenstander (blijven_ zijn, we kunnen onszelf alleen maar leren liefhebben in die innerlijke evolutie – door het leren eren van onze natuurlijke behoeften en gevoelens.

Welkom thuis in dit moment.

Ik geloof in je!

Veel liefs,

Renske

PS. Misschien voel je de behoefte om te reageren op deze blog - - dat kan :)